Według starego przysłowia: ,, Kto gra w karty, ten ma łeb obdarty”.

Jako dziecko namiętnie grywałam w ,,Piotrusia”. Będąc nastolatką, rumieniłam się podczas ,,Flirtu”. Uwielbiałam także rozgrywki w ,,Pana”, znanego również pod mniej kulturalną nazwą Potrafiła wystrychnąć na dudka (albo rozebrać do naga) wytrawnego gracza.

Sentyment do talii dwustronnych prostokątów pozostał gdzieś na dnie serca. Wspomnienia odżyły podczas jednego z wypadów do Smyka, kiedy to na ladzie sklepu zauważyłam roześmiane buzie Elsy i Anny, bohaterek ,,Krainy Lodu”. Ponieważ moja córka ma fioła na punkcie wspomnianych postaci (dobra, dobra, ,,Mam tę moc” ustawiłam w telefonie jako główny dzwonek), mnie również udzieliła się choroba zwana przez znawców tematu ,,Frozen”, postanowiłam sprawić Młodej radochę.

Pozwólcie, że zaproszę Was na cykl wpisów, dotyczących gadżetów i zabawek, które kosztują kolejno MNIEJ NIŻ 5ZŁ,10ZŁ, 20ZŁ, 30ZŁ, 40ZŁ I 50ZŁ. Przy czym pamiętajcie, że są one świetnie wykonane, wspomagają rozwój dziecka i przyczyniają się do cudownie spędzonego czasu.

Piotruś jest nieskomplikowany, aczkolwiek w jego prostocie tkwi urok. Najlepiej, by w grze uczestniczyły nie więcej niż dwie osoby. Większa liczba graczy skraca czas zabawy i może wprowadzić chaos.

Jest tylko jeden wariant gry, natomiast talii może być cała masa. Od was zależy jakie obrazki przedstawiać będą karty, w zależności od tego jakich bohaterów uwielbiają Wasze dzieci, lub które postaci przypadną Wam do gustu.

Nasza talia składa się z 25 kart, ponumerowanych od 1 do 13. Każda, prócz pechowej trzynastki (będącej tytułowym PIOTRUSIEM), występuje podwójnie. Na tych prostokątach nie musi pojawiać się identyczny obrazek- najważniejsza jest liczba/cyfra.

Z jednej strony karta ozdobiona została grafiką, przedstawiającą postać z bajki, z drugiej zaś kolorowym tłem. To ostatnie uniemożliwia podglądanie awersu.

Talię dokładnie tasujemy. Naprzemiennie rozdajemy karty graczom w ten sposób, by nie odsłaniać obrazków.

Następnie sprawdzamy czy nie przytrafiły nam się pary- dwie piątki, dwie siódemki itp. Jeśli tak- formujemy z nich kupkę, a z pozostałych tworzymy wachlarzyk.  

Zabawę rozpoczyna najmłodsza osoba. Wyciąga z talii przeciwnika jedną z kart i jeśli natrafi na połówkę swojej pary, również odkłada obie na bok.

Zwycięża ten, kto pierwszy pozbędzie się wszystkich kart- przegrywa osoba, w ręce której został PIOTRUŚ.

Wbrew pozorom nie jest to statyczna gra. Uwierzcie mi, że może wzbudzać emocje. W trakcie zabawy PIOTRUŚ przechodzi od jednego gracza do drugiego. Ten, kto w pierwszej kolejności został nim obdarzony, nie znajduje się na straconej pozycji.

PIOTRUŚ posiada elementy zaskoczenia, opiera się na zdrowej rywalizacji. Jest świetnym pretekstem do powtórki (nauki) cyfr/liczb.

Póki co Nadii największą trudność sprawia tasowanie kart i zrobienie z nich wachlarza. Nie poddaje się, ćwiczy małe palce. Przygotowuje się do nauki w zerówce

Estetycznie wykonaną (Nadia twierdzi, że karty są ,,śliczne”) talię PIOTRUSIA (wyprodukowaną przez TREFL) zakupiłam w Smyku za niecałe 5zł. Mała kwota, a ile przyjemnych chwil potrafiła nam zapewnić

li_lia

W październiku 2010r. zostałam mamą. Od tamtej pory godzę domowe i macierzyńskie obowiązki ze swoją pasją- pisaniem. Klawiatura jest moją najlepszą przyjaciółką. Piszę, ponieważ czuję potrzebę okiełznania myśli za pomocą liter.

• E-mail
|
• Więcej postów (1459)