Młoda uwielbia pociągi. Na widok lokomotywy piszczy z radości. Postanowiłam sprawić jej przyjemność i zabrać ją na kolejową wycieczkę. Na cel obrałam Piernikowo.

Po tej wyprawie straciłam wiarę w ludzi.

Tekst dedykuję żeńskiej części czytelników bloga. Kobietom, które doświadczyły macierzyństwa, tym, które dopiero planują, lub oczekują na nowego członka rodziny oraz dziewczynom, które nie wyobrażają sobie, że mogłyby powołać na świat swojego potomka.

Przesłanie jest proste, ale dobitne- bądźmy solidarne.

Dotąd nie zdarzyło mi się, abym poprosiła o pomoc obcą osobę. Dźwigając swój ciężki, nieforemny i wielki brzuch z małą Nadią w środku nie korzystałam z kas pierwszeństwa, nie domagałam się pozakolejkowego obsłużenia . Dotąd również nie doceniałam faktu, że mieszkam w pipidówku, który obejdę wzdłuż i wszerz w godzinę z hakiem. Przyzwyczajona do wygody, jaką jest podróżowanie własnym autem, nagle zderzyłam się z rzeczywistością, z codziennością funkcjonowania w wielkim mieście . Poraziła mnie społeczna znieczulica, przeszkody infrastruktury XXI wieku, a przede wszystkim własna bezsilność.

Zaczęło się całkiem niewinne. Po skończeniu studiów odwykłam od codziennego podróżowania publicznymi środkami komunikacji, które przez pięć lat były moim chlebem powszednim. Stojąc z dzieckiem na peronie z obładowanym wózkiem (wyjazd z dwulatką przypomina prawdziwą wyprawę) spoglądałam w kierunku nadjeżdżającego pociągu. Postanowiłam ulokować się w pierwszym wagonie, wiedząc, że tam zazwyczaj przesiadują kontrolerzy biletów, a co za tym idzie w przedziale nikt nie odważy się kopcić papierosów .

Kiedy moloch zatrzymał się na stacji, wysiadający z niego konduktor  z impetem otworzył drzwi i spoglądając na mnie uciekł, aż się za nim kurzyło. Poczekałam aż wszyscy wejdą i próbowałam wnieść wózek do środka. Gdyby to był pociąg osobowy nie miałabym najmniejszych problemów, ale w sobotnie przedpołudnie kursowały wyłącznie pospieszne. Przeciśnięcie się przez wąskie wejście graniczyło z cudem. Nie dość że wyrwałam daszek od wózka, niemiłosiernie wybrudziłam jego boki to jeszcze zaklinowałam się w drzwiach. I tak wisząc pomiędzy schodkami, wejściem a peronem tkwiłam, mocując się z ciężarem, który  nawet jak na tak postawną babę, jaką jestem, okazał się ponad moje siły. Sytuacji przyglądał się młody mężczyzna, który stał oparty o przeciwległe drzwi i ochoczo rozmawiał przez telefon. Nawet nie drgnął. Dopiero po chwili poczułam, że ktoś podnosi mi wózek i pomaga go wepchnąć do środka. Moim wybawcą okazała się młoda dziewczyna, trochę młodsza ode mnie. Podziękowałam jej i już miałam nadzieję, że podróż, która jeszcze się nie rozpoczęła nie będzie obfitować w dalsze niedogodności.

Wtedy okazało się, że nie wyjadę wózkiem z tego przedsionka. Korytarz wagonu był również zbyt wąski. Wypięłam Nadię ze spacerówki i wyruszyłam w poszukiwaniu najbliższego wolnego miejsca. Dwa pierwsze przedziały wypełnione były teczkami i ubraniami konduktorów. Dalej nawet nie próbowała iść z obawy o mój pozostawiony w wózku ,,dobytek” i niedomknięte drzwi, które mimo moich szczerych chęci nie chciały się zamknąć.  Stanęłyśmy z Młodą na korytarzu, mając w zasięgu wzroku naszą furę i tak dotrwałyśmy do końca podróży.

 Pamiętając niedogodności, towarzyszące mi podczas wsiadania, postanowiłam schować dumę do kieszeni i zapytałam grzecznie konduktora czy pomoże mi z wózkiem podczas wysiadania. Od razu pożałowałam tej decyzji. Pracownik kolei z wściekłością odparł, że to nie należy do jego obowiązków, a mało tego, on ma teraz bardzo ważną robotę papierkową ,,Nie widzi pani, co robię?”. Dalszego słowotoku jegomościa nie miałam zamiaru słuchać. Zamknęłam drzwi i wróciłam na swoje miejsce. Krótko po tym do konduktora dołączyła koleżanka po fachu. Papierki zniknęły w torbie, mężczyzna z ochotą wdał się w rozmowę o trudach jego egzystencji.

Podczas wysiadania na szczęście konduktorka, która przysiadła się do delikwenta podeszła do mnie i pomogła mi znieść wózek. Z pomocną ruszyły również dłonie dopiero wsiadającego pracownika kolei.

W Piernikowie zaliczyłyśmy wszystkie możliwe środki lokomocji. Młoda miała okazję przejechać się tramwajem, autobusem. Ja tymczasem mogłam poobserwować otaczających mnie ludzi.  Ich zachowanie podziałało na mnie niczym kubeł zimnej wody. O ile autobusy posiadają obniżane wejścia, tak wniesienie wózka do tramwaju to zadanie dla dziewczyny Pudziana. Odrobina matematyki dla niedowiarków: moja fura waży 8,5kg, Nadia 12kg, torba z pieluchami,  ubraniem na zmianę, soczkami, jedzeniem, zabawkami itp. ok 2kg.

Okropnie irytują mnie nieproszone docinki starszych pań, które bez ogródek komentują otaczający je świat. Komentarze w stylu ,,Co tak wzdycha? Se dzieciaka zrobiła to niech się męczy” albo ,,Po co to włazi do tego tramwaja ,  tylko miejsce innym zajmuje”.

Az korci, żeby ciętą ripostą rzucić w stylu ,,Niech tak nie szczeka, bo na jej emeryturę podatku nie będę płaciła”. Ale po co mścić się na własnym zdrowiu za głupotę innych?

Dalej. Tłum ludzi na przystanku. Wszyscy zajmują wygodne pozycje. Oczywiście z dala od matki z dzieckiem. Przecież można się od niej czegoś zarazić. Ta dwójka symbolizuje kłopoty. Pewnie zaraz podejdzie i zapyta czy wózka by jej ktoś nie wniósł, albo dziecka za rękę nie potrzymał. Trzeba ją omijać szerokim łukiem, udawać, że jej tam wcale nie ma. Jak trędowatą traktować.

Stoją tak sobie, zajęci komórkami, smartfonami, tabletami, gazetami, siatkami z zakupami. Sprawdzam czy Młoda ma dobrze zapięte pasy, żeby mi czasami przy podnoszeniu nie wypadła, bo zaraz TVN przyjedzie i mnie jako gwiazdę Uwagi ochrzczą. Już widzę te nagłówki ,,Wyrodna matka dziecko na tory upuściła”.  Zagryzam dolną wargę zębami. Dam radę. No kto jak nie ja? Nie pcham się, czekam, aż wszyscy wsiądą. Mijają mnie wystrojone dziewczyny, napakowani młodzieńcy, panie w średnim wieku, uśmiechnięci panowie. Niby tak przypadkiem ktoś mnie szturchnie. Faktycznie takie 70 kilo z hakiem ciężko zauważyć.  Jakoś mi się udaję. Wsiadamy całe, zdrowe. Młoda piszczy z zachwytu, który mnie się nie udziela.

Dojechałyśmy do centrum. Nogi kierują mnie w stronę McDonalda. Młodej trzeba wyściółkę zmienić, WC nawiedzić i jakąś bułkę do pustego już żołądka wrzucić. Prawdziwie rodzinna restauracja z kiblem na piętrze z krętymi schodami. Przed wejściem maszyna, która woła ode mnie 2zł i pani sprzątająca, która pilnuje czy nikt nie próbuje się przecisnąć pod zabezpieczającą barierką. Tak, oczywiście, akurat planowałam to z premedytacją… Zostawiam klamoty na nadgryzionych siedzeniach. Obok mnie wesoło konwersuje grupka młodych ludzi. Od razu zagadują do Młodej. Postanawiam skorzystać z ich uprzejmości. Popilnują wózka. Nie ma problemu. No to idziemy tam, gdzie król chadza piechotą.

Potem udaje mi się coś zjeść. Młoda cieszy się ogromnym powodzeniem. Jest gwiazdą na sali. Słychać jej radosny szczebiot. Zbieramy się. Wróciła mi wiara w ludzi. Przed schodami dopada mnie młody mężczyzna. Pyta czy pozwolę mu znieść wózek z dzieckiem. Stoję przez sekundę niczym słup soli. Przypominam sobie do czego służy język i ze wzruszenia dziękuję i przyjmuję propozycje. Nie wiem czy zrobił to, ponieważ całej sytuacji przyglądała się jego dziewczyna i chciał jej zaimponować, czy po prostu jest uprzejmy. Nie obchodzi mnie to. Doceniam gest i nie zamierzam drążyć tematu.

Kolejna przeprawa tramwajem. Zachciało mi się zwiedzić największą w Piernikowie galerię handlową. Tym razem mile się rozczarowałam. Widząc moje przeboje z wsiadaniem podeszła do mnie kobieta w kwiecie wieku i bez pytania złapała wózek za jego dolną część i pomogła mi go wepchnąć.

Dojechałyśmy do Plazy. A tam małe-wielkie poruszenie. Jakaś sława obsługuje imprezę. Chałturka dla celebryty. Podjeżdżam z Młodą i widzę opalonego Włocha. Skądś go kojarzę. Już wiem, występował w programie emitowanym na Dwójce. Otacza go wianuszek ludzi, tak ubogi, że aż mi się go żal zrobiło. On jednak z miną showmena, z uśmiechem za 1000zł prowadzi przedstawienie. Podjeżdżam, pytam niewinnie czy mogę mu zdjęcie zrobić. Nie widzi problemu. Pozuje cierpliwie. Chwilę rozmawiamy. Całkiem sympatyczny jegomość. Nie żadna tam gwiazdka ze spalonego teatru, której się priorytety pomyliły i sława do łba uderzyła. No to nam Paulo Cozza ładnie się zaprezentował.

Młoda trzyma się dzielnie. Jednak nie daje mi spokojnie pokręcić się między regałami sieciówek. Zupełnie niezakupowa z niej dziewczyna. Po ojcu to ma. Rozkręca się w Smyku. Wychodzimy uboższe o kilka banknotów za to z kolorowym, grającym telewizorem pod pachą. Jakoś udaje mi się nawiedzić Douglasa, a wcześniej Naturę i Hebe. Z C&A również wychodzę zadowolona.

Potem jest gorzej. Wychodzi na jaw brak popołudniowej drzemki, która ewidentnie dzisiaj by Młodej się przydała. Kiedy szaleje na karuzeli za 2zł mam wrażenie, że jednak dzień zaliczę do udanych. Potem, przy zdejmowaniu, Młodej puszczają hamulce. Zaczyna wrzeszczeć wniebogłosy, bije mnie po twarzy, ciągnie za włosy, a gdy już mam łzy w oczach zatapia w moim ramieniu swoje ostre zębiska i gryzie do samego mięsa. Obok mnie stoi starsza pani i śmieje się do rozpuku. Słyszę jak mówi do syna ,,Ale agresywne dziecko”…

Ten dzień dał mi mocno w kość. Utwierdził w przekonaniu, że jesteśmy społeczeństwem, które nie lubi pomagać, ale uwielbia ranić komentarzami.  Nie mogę zrozumieć tej znieczulicy, tego obojętnego przechodzenia wobec kogoś, kto mimo iż o pomoc nie prosi ewidentnie jej potrzebuje. Na początku myślałam, że to może spowodowane jest moją posturą, niesympatycznym obliczem. Jednak gdy zobaczyłam, że w identycznej sytuacji była dziewczyna, naprawdę atrakcyjna dziewczyna, zrozumiałam, że wygląd nie ma znaczenia.

Teraz apeluję do zdrowego rozsądku, do przedstawicielek mojej płci . Pokażcie klasę. Nie bądźcie obojętne. Wasze zadbane paznokcie nie ucierpią podczas chwilowego wysiłku. A stojącym, odpicowanym metromenom niech ego spadnie o kilka procent. Taki miły gest naprawdę wiele znaczy, a nam matkom samowystarczalnym pomaga przywrócić wiarę w drugiego człowieka.

li_lia

W październiku 2010r. zostałam mamą. Od tamtej pory godzę domowe i macierzyńskie obowiązki ze swoją pasją- pisaniem. Klawiatura jest moją najlepszą przyjaciółką. Piszę, ponieważ czuję potrzebę okiełznania myśli za pomocą liter.

• E-mail
|
• Więcej postów (1459)