Jakie cechy powinien posiadać przywódca, by wśród poddanych wzbudzać respekt, by cieszyć się ich przychylnością, by rządzić i dowodzić niepodzielnie?

Historia zna przypadki władców, którzy zdobywali trony nie poprzez sukcesje czy dzięki koneksjom. Zaszczytny tytuł przypadał mężnym i inteligentnym jednostkom, tym, którzy potrafili przetrwać w ekstremalnych warunkach, bez względu na to czy wywodzili się z arystokratycznych rodów czy ze społecznych nizin.

Nie inaczej wygląda kwestia przyznania korony przedstawicielowi fauny. Wszakże każda nacja potrzebuje kogoś, kto będzie ją reprezentował, wytyczał jej cele i mądrze zarządzał.

Gwendal Le Bec postanowił nakreślić powyższy proceder wśród skrzydlatych stworzeń.

Jednego możecie być pewni- wybór Króla Ptaków nie był oczywisty.

Duży format książki ma wiele zalet. Obszerne paginy oddają sporo miejsca ilustracjom, które w tym przypadku odgrywają dominującą rolę. Można by pomyśleć, iż mamy do czynienia z atlasem, w którym prym wiodą powietrzne zwierzęta. Wypełniają pokaźną część przestrzeni, tłoczą się w stadach, gubią pióra, zajmują wolne gałęzie na nagich drzewach, naznaczają niebo swoją obecnością. Intrygują różnorodną aparycją, rozpiętością skrzydeł, wielkością dziobów, długością nóg. Zachęcają do podjęcia konwersacji na temat środowiska, które zamieszkują, pożywienia, umiejętności, typowych cech, naturalnych wrogów, oraz przywar, nadanych im przez człowieka.

Jaki jest cel ptasiego zgromadzenia? Co przyczyniło się do licznej obecności przedstawicieli dominującej liczby gatunków?

Otóż władcy przestworzy odczuli potrzebę wyznaczenia lidera. Mimo początkowych nieporozumień, określono sposób wyłonienia zwycięzcy. Jako kryterium wzięto pod uwagę typową dla ptaków umiejętność, co niestety z wyścigu wykluczyło wszelkie nieloty. Tak więc gotowi do podjęcia wyzwania zawodnicy, wyruszyli w długą trasę, której metę stanowiło Słońce. Dokładniej pisząc- tytuł Króla Ptaków miał przypaść stworzeniu, które najbardziej zbliży się do żółtej gwiazdy.

Błękit nieba przyćmiły trzy kolory: biały, czarny oraz stonowany odcień pomarańczy. Ten barwny minimalizm koncentruje uwagę czytelnika na sednie wyścigu, nie potęguje chaosu wynikającego ze sporej liczby bohaterów. Ponadto sprawia, że mimo wielu różnic fruwające stworzenia tworzą jedność, zmierzają do tego samego celu.

Świadkowie mistrzostw mogą zaobserwować zmagania bocianów, sów, bernikli, czarnych kani, drozdów, dzięciołów, kosów, srok, papug, burzyków, szczudlaków, kakadu, sikorek, strzyżyków, pliszek, kolibrów, zimorodków i innych mniej lub bardziej znanych ptaków, zamieszkujących obie półkule naszego globu.

Czytelnikowi udziela się ekscytacja zawodników. Nie wie komu przypadnie wieniec laurowy, choć, bazując na wiedzy, próbuje obstawiać najszybszą zwierzynę. Obserwuje tych, którzy rezygnują z kolejnego etapu, wyczerpane, pozbawione złudzeń jednostki, schodzą z drogi bardziej wytrwałym rywalom. Dramatyczne decyzje odbierają szansę na wygraną. Gestom ptaków towarzyszą jednoznaczne wypowiedzi. Śmiała kreska wywiera ogromne wrażenie, doskonale uwydatnia dynamikę akcji. Nadanie ludzkich cech zwierzętom, wzmacnia przesłanie pomysłodawcy historii.

Narrator wczuwa się w rolę wszechobecnego, choć niewidzialnego komentatora. Unosi się w powietrzu, rejestruje gesty skrzydlatych istot, obserwuje ich determinację oraz oznaki zmęczenia. Aż w końcu donosi o zwycięzcy, o niepozornym, oderwanym od rzeczywistości KRÓLU, na którego nikt nie oddał głosu, którego pominięto podczas ustalania zakładów.

Czy wynik zawodów szokuje? Nie, jeśli śledziliście losy wszystkich bohaterów, jeśli wzięliście pod uwagę fakt, iż tężyzna fizyczna staje się pośrednim środkiem do uzyskania celu, jednakże wiele zależy od szczęścia i korzystania z cudzych dokonań, wspierania się na tych, którzy są w stanie wiele znieść, ciężko pracować, by zrealizować ambicje.

Król Ptaków to hołd złożony bliskim osobom, wspomnienie tych, którzy zasiali w autorze ziarenko literackiej pasji.

Król Ptaków (Le Roi des Oiseaux)

Gwendal Le Bec

Przekład: Iwona Baturo

Bielsko-Biała 2016

Półka: egzemplarz recenzencki

li_lia

W październiku 2010r. zostałam mamą. Od tamtej pory godzę domowe i macierzyńskie obowiązki ze swoją pasją- pisaniem. Klawiatura jest moją najlepszą przyjaciółką. Piszę, ponieważ czuję potrzebę okiełznania myśli za pomocą liter.

• E-mail
|
• Więcej postów (1459)