Każdy władca marzy o tym, by potomni wychwalali jego dokonania, a pamięć o męstwie, odwadze, mądrości przetrwała wieki.

Każdemu władcy zależy na utrzymaniu tronu i jak najdłuższym sprawowaniu pieczy nad ludźmi i ziemiami.

Każdy władca odczuwa ciężar obowiązku, jakim jest zapewnienie ciągłości szlachetnemu rodowi.

Największym skarbem każdego władcy jest syn, prawowity dziedzic fortuny, nazwiska i tronu.

Jakie uczucia targają umysłem monarchy, którego żona wydała na świat okaleczone dziecko?

Czy niekompletny spadkobierca zasługuje na bezwarunkową miłość swego ojca?

Co jeśli ten zdeformowany człowiek będzie musiał przywdziać koronne insygnia, broniąc honoru, czci oraz suwerenności własnego królestwa?

Prawdziwy wróg kryje się w skórze bliskiej osoby.

Czeka na odpowiedni moment, utwierdzając w przekonaniu o własnym oddaniu i lojalności. Gdy nadchodzi przełomowa chwila, nie zawaha się obalić rządów pół-człowieka…

Jak ja uwielbiam powieści, w których prawdziwi mężczyźni walczą na miecze i cięte riposty. Historia Yarviego, młodszego syna władcy Gettlandu, jest zaciekłą walką o tron, w której każde chwyty, nawet te poniżej pasa, są dozwolone. I co najważniejsze, to nie tylko płeć brzydka zmaga się z przeciwnościami losu i rywalami. Pojawiają się również kobiety, silne, dominujące, świadome swych walorów, przebiegłe i inteligentne.

Monarcha z przypadku, osierocony przez zamordowanego króla, zastępca uwielbianego, lecz również straconego brata, na początku przedstawia sobą obraz nędzy i rozpaczy. Z powodu fizycznego defektu, Yarvi wiązał swe przyszłe życie z ministerstwem, pragnąc posiąść ogromną, niezbędną wiedzę, do tego, by móc pełnić rolę doradcy. Jest typowym pacyfistą, którego oręż stanowią cierpliwość oraz erudycja. Unika pojedynków, udowadniania swej (póki co) marnej wielkości za pomocą siły.

W pewnym momencie młody król pada ofiarą spisku. Cudem uniknąwszy śmierci, dostaje się w niewolę.

Od tego momentu Yarvi przechodzi fascynującą przemianę, będącą prawdziwą inicjacją. Nieśmiały, wycofany chłopiec staje się mężczyzną, który sukcesywnie podnosi własne morale. Przywdziewa tożsamość osobnika z pospólstwa, by w chwale powrócić na tron.

Jednak powieść Abercrombiego (znanego z cyklu Pierwsze prawo) zaskakuje nagłymi zwrotami akcji, sprawia, iż czytelnik nie może bazować na komforcie psychicznym, jakim jest prawda o głównym bohaterze i jego wrogach. Poboczne postaci zaczynają wysuwać się na przód rozbudowanej sceny, skupiając uwagę, odgrywając zaiste udane przedstawienie. Nim jednak opadnie kurtyna Yarvi ukaże całokształt swej metamorfozy, wywiązując się z danego wcześniej słowa.

Napisany z rozmachem tekst przemienia się w ogromny statek, który płynąc pod wiatr, opiera się burzom, gładko sunąc po Morzu Drzazg. Na bohaterów czekają liczne zasadzki, autor nie oszczędza ani ich psychiki ani podatnych na zranienia ciał. Biorą udział w pojedynkach na śmierć i życie, zyskują nowych sprzymierzeńców, zawierają sojusze, które w ostateczności mogą przyczynić się do ich zguby. Wszystko to tworzy zgraną opowieść, w której Yarvi, niczym niepełnosprawny, w czepku urodzony chłopiec, odkrywa mroczne sekrety swego królestwa.

Abercrombie poważnie podszedł do tematu, stwarzając od podstaw świat, mający wszelkie prawo do tego, by istnieć w rzeczywistości. Co prawda omawianej książce daleko do dzieł R.R. Martina lub Tolkiena, w których akcję spowalniają epickie opisy, na pozór nic nie znaczące elementy oraz mnogość rozbudowanych wątków. Połowie króla nie można zarzucić braku atrakcji i śmiałych rozwiązań, aczkolwiek odczuwam niedosyt scen, wywołujących niepokój oraz drżenie rąk. Uważam również, iż Yarviemu zbyt prędko przyszło wywiązać się z danych obietnic…

Nie zmienia to jednak faktu, iż końcówka pierwszego tomu zaciekawiła nie do tego stopnia, by sięgnąć po kontynuację historii. Uczeń przerósł mistrza. Zemsta przybrała formę ostrza i trucizny. Niech żyje odnaleziony król! A wraz z nim jego nowy minister…

Morze Drzazg. Tom 1

Pół Króla

Joe Abercrombie

Poznań 2015

Dom Wydawniczy Rebis

Półka: książka pochodzi z mojej prywatnej kolekcji. Nie została przekazana w ramach współpracy

li_lia

W październiku 2010r. zostałam mamą. Od tamtej pory godzę domowe i macierzyńskie obowiązki ze swoją pasją- pisaniem. Klawiatura jest moją najlepszą przyjaciółką. Piszę, ponieważ czuję potrzebę okiełznania myśli za pomocą liter.

• E-mail
|
• Więcej postów (1459)