Pamiętam moment, w którym wpadłam do popularnego dyskontu z samego rana, niedługo po otwarciu, szczelnie opatulona szalikiem, z głową schowaną w niebieskim kapturze i dresach, narzuconych na piżamę.

Ubzdurałam sobie, że premierze lektury będą towarzyszyły tłumy wiernych fanów Chłopca, Który Przeżył. Najwidoczniej byłam jedyną amatorką czarodzieja z błyskawicą na czole, gdyż na stoisku książkowym niedbale spoczywał karton z pierwszym wydaniem scenariusza na podstawie oryginalnej powieści J.K. Rowling.

Serce zdążyło mi się ścisnąć z żalu na widok bałaganu, porozrzucanych, zbezczeszczonych literackich tworów. Czym prędzej chwyciłam jeden z egzemplarzy i pognałam do kasy. Wiedziałam doskonale, że po dotarciu do ostatniej strony, książka trafi na zaszczytne miejsce na półce w mojej biblioteczce.

Pomiędzy przygotowywaniem śniadania, pierwszego i drugiego obiadowego dania, sobotnimi porządkami, chwytałam za utwór, nad którym razem z Rowling pracowali John Tiffany oraz Jack Thorne.

Nie pamiętam takiej desperacji, nastawienia na jak najszybsze zapoznanie się z treścią tekstu, na ponowne spotkanie z bohaterami. Czułam irytację, związaną z koniecznością odrywania się od lektury.

Teraz jestem w 100% pewna, że na Harrego Pottera i Przeklęte Dziecko warto było czekać.

Kojarzycie ostatnią scenę z filmowej adaptacji Insygniów Śmierci? Harry Potter dorósł, założył rodzinę i odprowadzał na słynny dworzec najmłodszego syna, który wyruszał do Hogwartu. Wiele lat śledziłam jego losy, obserwowałam, jak z samotnego chłopca, zamykanego w komórce pod schodami przeistoczył się w dzielnego nastolatka, jak dojrzewał, pokonywał niebezpieczeństwa i obalił najmroczniejszego czarodzieja. Aż w końcu musiała nastąpić ta chwila, kiedy przestał zbawiać świat, mógł poświęcić się pracy w Ministerstwie i skupić na wychowywaniu potomstwa.

Zanim ulubieniec Dumbledora zrozumiał kim jest tytułowe przeklęte dziecko, musiał stawić czoło rodzicielskim rozterkom. Otóż najmłodszy syn, noszący imiona po dwóch dyrektorach Szkoły Magii, przysparzał mu wielu zmartwień. Albus Severus nie cieszył się sympatią rówieśników, żył w cieniu słynnego ojca, który zdawał się go nie zauważać. Dlatego też prawdziwym szokiem dla Harrego, jego małżonki Ginny okazał się fakt, iż ich pociecha zaprzyjaźniła się z synem Dracona Malfoya- Scorpiusem. Jednak jeśli wydaje się Wam, iż opisywany scenariusz skupia się  wyłącznie na ogarnięciu domowego chaosu i odnowienia więzi pomiędzy pokoleniami, jesteście w błędzie.

Trudna relacja Albusa z Szefem Departamentu Przestrzegania Praw Czarodziejów jest materiałem, scalającym pozostałe wątki. Czytelnicy mogą poznać nowe oblicze ulubionego bohatera. Sposób, w jaki został przedstawiony konflikt wspomnianych postaci, autentycznie wzrusza, drażni czułą strunę wrażliwości odbiorcy tekstu. Jednakże równocześnie autorzy sztuki poruszyli inne, istotne problemy. Otóż charakterystyczna blizna ponownie daje się we znaki. Pogłoski o tym, iż Czarny Pan się odrodzi nabierają mocy. Zwolennicy Voldemorta zachowują się w podejrzany sposób, a na dodatek na scenę wkracza tajemnicza dziewczyna, w której młody Albus zaczyna się zakochiwać.

W jaki sposób przeklęte dziecko zagrozi obu Potterom?

Czy Albus i Scorpius postanowią zmienić przeszłość?

Jaką rolę chłopcy odegrają w całej historii?

Najczęściej solidnie przygotowuję się do premiery wyczekiwanej lektury. Zbieram informacje, śledzę pierwsze opinie recenzentów, zapoznaję się z legalnie dostępnymi fragmentami tekstów. Tym razem chciałam sobie sprawić niespodziankę i nie wnikałam czego dotyczyć będzie kolejna część przygód czarodzieja. Jakież było moje zdziwienie, gdy zorientowałam się, iż weszłam w posiadanie pierwszego wydania scenariusza o wspomnianym tytule, a konkretnie edycji specjalnej na potrzeby prób teatralnych.  Ostatni raz miałam do czynienia z taką formą scenicznej wypowiedzi podczas studiów i szczególnie za nią nie tęskniłam. Mimo wszystko lektura Harrego Pottera i Przeklętego Dziecka okazała się utworem wciągającym, z akcją niepozwalającą na chwilę zadumy czy nudy, mknącą ku finałowi z ogromną prędkością.

Osoby, które pracowały nad tekstem, stworzyły celne dialogi, zawierające tyle emocji, iż podczas czytania w niektórych momentach nie potrafiłam powstrzymać łez. Odautorskie komentarze, pomagające czytelnikowi wczuć się w atmosferę danego aktu, przyjęły skondensowaną formę. A mimo to dostarczały wystarczającej liczby informacji.

Stopniowo budowane napięcie, podsyca ciekawość czytelnika. Niebezpieczne sytuacje wzbudzają lęk i obawę o życie bohaterów. Igranie z przeszłością wzbogaca wiedzę o początkach magicznej historii, aczkolwiek nie jest pozbawione scen, wymagających zaopatrzenia się w chusteczki higieniczne.

Bardzo żałuję, że 30 lipca bieżącego roku nie mogłam być Londynie, zasiąść na widowni West Endu i podziwiać grę aktorów, przedstawiających ósmą część opowieści o Potterze, jego przyjaciołach i rodzinie.

Książka, której w dniu dzisiejszym stałam się właścicielką, prócz wspomnianego scenariusza zawiera także informacje o obsadzie sztuki, dublerach, produkcji, a także skrócone biografie Rowling, Thorne’a oraz Tiffany’ego.

Zdecydowanie zaspokaja głód wiedzy tych, którym Harry Potter towarzyszył w młodzieńczych latach.

Harry Potter i przeklęte dziecko (Harry Potter and The Cursed Child)

Część pierwsza i druga

Na podstawie oryginalnej opowieści J.K. Rowling, J. Tiffany’ego i J. Thorne’a

Tłumaczyli: Małgorzata Hesko-Kołodzińska, Piotr Budkiewicz

Październik 2016

Poznań

Media Rodzina

Półka: książka nie została przekazana w ramach współpracy

li_lia

W październiku 2010r. zostałam mamą. Od tamtej pory godzę domowe i macierzyńskie obowiązki ze swoją pasją- pisaniem. Klawiatura jest moją najlepszą przyjaciółką. Piszę, ponieważ czuję potrzebę okiełznania myśli za pomocą liter.

• E-mail
|
• Więcej postów (1459)