Gdyby pierwsza część serii Stalking Jack The Ripper wyszła spod pióra, a nie powstała w edytorze tekstów, byłaby pokaźnym stosem kartek, które cechuje zamaszyste pismo autorki. Wyobrażam siebie te liczne zawijasy, plamy atramentu, korespondujące z krwią ofiar, te ozdobniki, oddające charakter minionej epoki, a także liczne podkreślenia, uwagi na marginesie i osobiste komentarze. Czyż nie pasowałoby to do sposobu działania głównej, kobiecej postaci?

Mistrzyni ciętej riposty. Na tle rówieśniczek wyróżniająca się bystrym umysłem, konsekwentnym dążeniem do celu, ogromnym głodem wiedzy, jednocześnie niestroniąca od typowych kobiecych sztuczek. Audrey Rose nie jest typową siedemnastoletnią panną z dobrego domu, której życiowa abicja orbituje wokół odpowiedniego zamążpójścia. Dziewczyna stroni od wystawnych przyjęć, towarzyskich ploteczek, skupiając uwagę na czynnej obserwacji poczynań stryja. Z rozkoszą bierze udział w sekcjach zwłok, zwłaszcza ofiar Kuby Rozpruwacza.

To nie salonik, w którym można zaprezentować najnowsze kreacje, szyte na wzór paryskich krzyków mody, lecz przesiąknięte odorem rozkładających się ciał laboratorium, jest ulubionym miejscem nastolatki. Tam też Audrey może inteligentnie flirtować ze studentem stryja- przystojnym, ale też szalenie irytującym Thomasem. Pomiędzy tym dwojgiem rodzi się pierwsze, nieskażone konwenansami uczucie. Jednakże niedoświadczone, młode serca, poddające się walce zauroczenia i niespełnionych oczekiwań, toczą z sobą zmysłową grę. Schowajcie się przyzwoitki! Niech iskry skaczą pomiędzy zakochanymi!

Wielbiciele Enoli Holmes, entuzjaści historycznych smaczków, zwolennicy charyzmatycznych bohaterów nie będą się nudzić z omawianą lekturą. Plastyczne dialogi dynamizują akcję, ta zaś mknie do przodu niczym wolne od bezsensownych przystanków Pendolino. To właśnie konwersacje charakteryzują przemawiające postaci, dostarczając informacji o ich zamiarach, przyzwyczajeniach i mentalności. Dzieki nim świat przedstawiony wychodzi z kartek naprzeciw czytelnikowi, by ten mógł uczestniczyć w przedstawieniu . Czyż nie sztuką jest znaleźć sposob, by Podejść Rozpruwacza?
Bawiłam się przy niej wybornie, popijając popołudniową herbatę.

Jak podejść Rozpruwacza?

(Stalking Jack The Ripper)

Ksero Maniscalco

Przekład: Małgorzata Hesko-Kołodzińska, Piotr Budkiewicz

Media Rodzina 2022

Półka: książka pochodzi z mojej prywatnej kolekcji

#books #bookstagram #JakPodejśćRozpruwacza #KeriManiscalco #StalkingJackTheRipper #książka #śledztwo #detektyw #morderstwo #KubaRozpruwacz

Ta, która składa obietnice żywym i umarłym. Ściśle przestrzegająca wytycznych Dyrektyw Regulaminu. Najinteligentniejsza, niebotycznie elokwentna erudytka i jednocześnie złamana przez życie matka i kobieta.

Oto Czerwona Królowa, ludzka broń tajemniczego wydziału, strzegącego pokoju i praworządności w Hiszpanii. Nieświęta Antonia Scott od spraw beznadziejnych. As w rękawie służb bezpieczeństwa.
Pewnego dnia jej partnerem zostaje wyklęty przez współpracowników, upadły inspektor Jon Gutierrez. Zmuszona do kooperacji dwójka diametralnie odmiennych osobowości, podąża śladem seryjnego mordercy. Czy uda im się zminimalizować straty w ofiarach? Czy doprowadzą winnego przed oblicze wymiaru sprawiedliwości?

Proszę Państwa, cóż to było za śledztwo! Jaką zmyślną, wręcz wybuchową grę prowadził z czytelnikiem Juan Gomez-Jurado.
Ale przejdźmy do sedna. Żywy język pisarza przeprowadził mnie przez ponad pół tysiąca stron w taki sposób, aby moja wyobraźnia była w stanie zwizualizować najdrobniejsze elementy świata przedstawionego. Momentami wydawało mi sie, że zostałam wciągnięta w samo centrum wydarzeń.

Kapitalny opis sceny detonacji ładunków wybuchowych, których siła rażenia po kolei unicestwia policjantow, biorących udział w akcji zatrzymania psychopaty, wbił mnie w przysłowiowy fotel. Narrator, towarzyszący każdej z kluczowych postaci, niczym kamerzysta, przybliżał okoliczności danej sceny, wiernie towarzyszył czarnym charakterom, ofiarom i pozostalym uczestnikom wydarzeń. Akcja stopniowo nabierała dynamiki, napędzana trybikami umysłu Antonii. Liczba tych, którzy zginęli w makabrycznych okolicznościach próbowała dorównać ilości nadal żyjących bohaterów.

Gomez-Jurado stopniowo dawkował informacje, nakreślające sytuację kluczowych postaci. Dzięki temu czytelnik może delektować się każdym nowo poznanym detalem z przeszłości Scott, Gutierreza oraz tajemniczego Ezeqiela.

Autor położył nacisk na feminatywy, podkreślając znaczenie kobiet, często niedocenianych w pracy policji, zajmujących wysokie stanowiska w różnych gałęziach biznesu.

Postać Antonii, tej która zmaga się z własnymi demonami, jednocześnie usiłuje podejmować właściwe decyzje, wbudza mieszane uczucia. Z jednej strony wywiluje współczucie, pewien rodzaj podziwu i zazdrości, w każdym razie na pewno nie irytacji. Jon zaś nie jest typowym gliną. To elegancki gej, nieco przy tuszy amator skrojonych na miarę garniturów oraz domowych posiłków, serwowanych przez matkę. W swej pracy kieruje się uczuciami. W relacji z Antonią odgrywa rolę drugoplanową, choć niezbędna dla zachowania równowagi.

Akcja Czerwonej Królowej urywa się nim autor zdążył wyłożyć na stół wszystkie karty. Odkrycie tożsamości jednego ze złoczyńców, pozostawia wiele nierozwiązanych kwestii, co tylko podsyca apetyt czytelnika.

Historia, bazująca na motywach biblijnych, wykorzystująca intrygujące sylwetki tych, którzy zbłądzili i tych, którzy zostają zmuszeni do różnych, zazwyczaj sprzecznych z sumieniem czynów, wciąga, zachęca do czynnego udziału w nierównej walce.

W powieści próżno szukać zbędnych, sztucznych dialogów, zapychaczy akcji w formie nic nie wnoszących opisów. Tekst spełnia wymogi wymagającego czytelnika i z pewnością mógłby posłużyć jako filar scenariusza.

Reina Roja. Czerwona Królowa

Juan Gomez Jurado

Wydawnictwo SQN

2023r.

Egzemplarz próbny, recenzencki, w trakcie prac redakcyjnych

#egzemplarzrecenzencki #wudawnictwosqn #CzerwonaKrólowa #ReinaRoja #śledztwo #Hiszpania #porywacz #seryjnymorderca #książka #books #bookstagram #JuanGomezJurado

Uspokój się, drżące serce. Opanuj euforyczne uniesienie. Pozwól opuszczonym powiekom przygotować tło dla dla opisanych wydarzeń.

Przed każdym z 16 opowiadań weź głęboki oddech. Tam, gdzie rzeczywistość mówi Dzień Dobry elementom zmyślonym, wyciągniętym z zakamarków płodnej wyobraźni, naprzemiennie dzieją się cuda i rzeczy całkiem przyziemne.

Zbiór tekstów Joanny Bator to idealny mariaż zachwytu nad kobiecą codziennością z celebracją wyjątkowych chwil. To uczuciowy monolog, oparty na wspomnieniach bohaterów, na ich dywagacjach. Soczyste opisy, wyszukane epitety, niesamowite przygody, udane zabiegi antropomorfizacji. Losy bohaterów poszczególnych opowiadań przeplatają się niczym sznurki makramowego dzieła. Raz odgrywają wiodącą rolę, czasami pojawiają się jako drugoplanowe postaci, a kiedy indziej stanowią zaledwie mgliste wspomnienie.

Świadoma eutanazja na wybranych przez samobójczynię warunkach. Liryczna, otoczona mgłą nostalgii. Życie na pograniczu szaleństwa i matczynego obowiązku, stanowiącego ciężar ponad siły zwyklego śmiertelnika. Magiczne zwierzęta, nawiązujące konwersację z ludźmi. Dogasająca miłość, wypalona młodość, ostatni podryg wolności.

Trzeba skupienia, całkowitego zaangażowania, by móc poddać się absolutnej kontemplacji Ucieczki Niedźwiedzicy. Nie jest to lektura lekka i łatwa w odbiorze. Wymyka się ramom przewidywalności. Czasami nuży, lekko irytuje, by pozniej uderzyć zachwytem znienacka.

Ucieczka niedźwiedzicy

Joanna Bator

Kraków 2022

Wydawnictwo Znak

Półka: książka pochodzi z mojej prywatnej kolekcji

#JoannaBator #Ucieczkaniedźwiedzicy #opowiadania #books #bookstagram #książka #kobieta #wydawnictwoznak

Odległy świat peerelowskiego kolektywu, w którym pospolite ruszenie wywoływało hasło POMOŻECIE? POMOŻEMY!, przesiąknięty smrodem tanich papierosów, wódki i krowiego łajna. Szara rzeczywistość wiejskiej społeczności, z odgórnie wyznaczonymi stanowiskami i określoną przyszłością. W samym centrum niewielkie blokowisko, dzielące mieszkańców na podziemnych bohaterów i pracowników socjalistycznego gospodarstwa. Ci z dołu budują schron, mający zapewnić bezpieczeństwo podczas kolejnej wojny. Ci z góry, jak konserwowe ogórki, tłoczą sie w ciasnych, betonowych klatkach.

To mogłaby być historia, niczym kalka powielająca realia minionego ustroju. Ot, kolejna książka o PRLu. Jednakże Radziszewski zafundował nam emocjonującą wycieczkę po najgłębiej skrywanych zakątkach umysłu wyrazistych bohaterów. Sama konstrukcja utworu, stworzona z kolejnych pięter jednego z bloków, którego mieszkańcy snują nostalgiczne opowieści o swojej młodości, o niewykorzystanych szansach, niespełnionych marzeniach, życiowych wyborach. W roli słuchaczy obsadzeni zostali syn palacza, córka emigranta oraz potomek dyrektora. Pomiędzy kolejnymi rozdziałami, ukazującymi dorastanie Jacka, Marzeny i Seweryna, nakreślone zostają relacje, łączące trójkę wspomnianych postaci. Całość, podana w stanie surowym, subtelnie przyprawiona dawką idealnie wkomponowanej w tekst poetyckości.
W miarę poukładany świat, nieuchronnie zmierzający ku końcowi, zatrważa prawami, rządzącymi piwniczną egzystencją, logiką klasy rządzącej i mentalnością roboli. Podmienione, przysposobione dzieci, wyrastają na uczuciowo głodnych obywateli.
W hierarchii społeczeństwa dokonują się roszady. Jednak natura ciągnie przysłowiowego wilka do lasu. Pomimo nowych możliwości, koneksji i ambicji.

NIEPOWINNOŚĆ przytłacza szczerością wypowiedzi, dusi brutalnymi przykładami toksycznych związków, niedojrzałych relacji. Zachwyca formą, upija każdym zdaniem, uzależnia kolejnym akapitem.
Nie chcę wytrzeźwieć. Nie chcę zapomnieć. Smak tej historii niech towarzyszy mi aż do kolejnej książki autora.

NIEPOWINNOŚĆ

Paweł Radziszewski

Kraków 2022

Wydawnictwo SQN

Półka: książka pochodzi z mojej prywatnej

Wyobraźcie sobie sytuację, w której los wreszcie zaczyna Wam sprzyjać. Problemy finansowe, niespełnione marzenia, przerwana edukacja, śmierć bliskich osób, ciężka praca i nieadekwatna wypłata, przestają spędzać sen z Waszych powiek. Na skutek zbiegu okoliczności, otrzymujecie szansę na znaczną poprawę szarej codzienności. Nowe miejsce zatrudnienia oraz zachowanie pracodawcy intrygują, kuszą sporym zastrzykiem gotówki, ale też wzbudzają ambiwalentne uczucia. Niestabilna emocjonalnie szefowa, zatrudnia Was jako nianię dla nieistniejącego dziecka. Rodzina chlebodawczyni odgrywa spektakl kłamstw, tajemnic i gry pozorów.
Czy przyjmiecie kuriozalną posadę? Jak długo wytrzymacie na stanowisku, które wymaga od Was aktorskich umiejętności, rezygnacji z dotychczasowego życia i absolutnego oddania?

Idealna Niania Georginy Cross to bez wątpienia thriller psychologiczny, który angażuje czytelnika do udziału w niebezpiecznym przedsięwzięcu, jakim jest przekroczenie progu rezydencji państwa Bird. Główna bohaterka- Sarah Larsen, nie jest osobą wyrachowaną, pozbawioną skrupułów, kierującą się wyłącznie pragnieniem zaspokojenia własnych potrzeb. Ta młoda, z trudem wiążąca koniec z końcem kobieta, nową ofertę pracy traktuje jako szansę na wyjście z długów, odciążenie domowego budżetu, a także źródło dodatkowych dochodów, dzięki którym uda jej się poślubić ukochanego Jonathana. Powoli odkrywa kolejne warstwy mrocznych sekretów państwa Bird, nie zdając sobie sprawy z czyhającego na jej życie niebezpieczeństwa.

Autorka położyła nacisk na budowanie specyficznego, przepełnionego lękiem i niedopowiedzeniami klimatu. Świetne kreacje drugoplanowych postaci, które osaczają nianię, manipulują nią. Obłęd, udzielający się głównej bohaterce. Gęstniejąca atmosfera. Wreszcie kulminacyjny punkt, stanowiący wisienkę na literackim torcie.
To była dobra, wciągająca lektura z idealnie odmierzonymi składnikami wspomnianego gatunku.

Idealna niania 

(Manny needed)

Georgia Cross

Przekład:  Klaudia Wyrwińska

Poznań 2023

Wydawnictwo Filia

Półka: książka pochodzi z mojej prywatnej kolekcji

Surowy klimat szkockiej wyspy Cadence dopieszczony przez Rebeccę Ross elementami z pogranicza jawy i snu, tworzy mistyczne tło dla powieści, która esencjonalnie przemawia do wyobraźni czytelnika.
Poszczególne rozdziały, niczym krople magicznych mikstur, wyostrzają zmysły. Spomiędzy akapitów wydostają się urywki zaklęć, wykorzystujących potęgę żywiołów. Każdy kolejny rozdział otula pierwotna melodia, nadająca tempo niespiesznie kumulującym się wydarzeniom.
Bliżej nieokreślony czas powieści nie wymaga ustalenia granic. Przeszłość, oddająca hołd naturze, ciężkiej pracy i zaspokajająca proste potrzeby, skupia uwagę na międzyludzkich relacjach, na filarach wiary i przede wszystkim obronie terytorium.
Bohaterowie, wyposażeni w magiczne przedmioty, będące elementami stroju, bronią, przedmiotami codziennego użytku lub instrumentami, podążają drogą, wytyczoną przez przeznaczenie. Aura gęstniejących tajemnic sprawia, że muszą zweryfikować swoje dotychczasowe priorytety. Mężczyzna, społeczny wyrzutek, powraca na wyspę jako zaklinacz dźwięków. Odnawia znajomość ze swoją nemezis. Tak oto wrogowie z dzieciństwa stają sie najbliższymi przyjaciółmi, partnerami w nierównej walce, powiernikami ciążących sekretów.

W Rzece Zaklętej znajdziecie idealnie wyważony stosunek epiki, liryki i dramatu. Ten soczyście obfitujący w magiczne elementy tekst, oczarowuje szlachetną postawą postaci, ich heroizmem, jak również pokorą. Autorka stworzyła solidne podstawy świata, w którym człowiek egzystuje dzięki kompromisom i kaprysom natury. Poboczne wątki nie rozpraszają uwagi czytelnika, wręcz uzupełniają jego wiedzę, poszerzają myślowe horyzonty.
Tekst, mimo swej objętości, przepływa między oczami jak tytułowa rzeka. Nie nuży,nie przytłacza nadmiarem jakichkolwiek kwestii.
I kiedy już większość kart została odkryta, gdy Jack i Adaira poznali swe korzenie, a porwane dzieci wróciły do swoich domów, powieść urywa się, pozostawiając kolejne niewiadome.

Rebecca Ross zdążyła zasiać w umyśle czytelnika ziarna sympatii, stworzyła solidny grunt, aby wykiełkowały. Zabezpieczyła je poczuciem przywiązania do historii, którą z przyjemnością zobaczyłabym na srebrnym ekranie.

Rzeka zaklęta

(A river enchanted)

Cykl Żywioły Cadence

Rebecca Ross

Przekład: Ewa Skórska

Warszawa 2023

You&Ya

Muza

Półka: książka pochodzi z mojej prywatnej kolekcji

Między ustami, a brzegiem pucharu, w którym kołysze się rubinowy płyn, trwa, w chwilowym zawieszeniu,  pragnienie. Pachnie dojrzałymi w południowym słońcu, nabrzmiałymi od soczystego wnętrza, kiśćmi winogron. Przywodzi na myśl swobodny, wolny od narzuconych zasad, oddany pierwotnym instynktom, taniec. Smakuje niczym pozbawiona przykrych konsekwencji miłość.
Czy odważysz się je zaspokoić, folgując cielesnym zachciankom? Czy wzniesiesz toast w imię boga uciechy i zabawy?

Książkę Jennifer Saint śmiało przyrównać można do wybornego trunku.  Od pierwszego zdania kusi obietnicą  nieziemskich wrażeń. Pieści zmysły wysublimowanym słownictwem. Uderza do głowy, wprowadzając w stan przyjemnego oszołomienia. Sprawia, że ciężko odmówić sobie kolejnego rozdziału.
I chociaż historia Ariadny została już przedstawiona w różnych, nieraz daleko odbiegających od utartych przekazów,  konfiguracjach, wersja wspomnianej autorki niesie z sobą powiew świeżości morskiej bryzy.
Trafionym zabiegiem okazała się dwutorowa narracja, oddająca naprzemiennie głos Ariadnie oraz jej odważnej siostrze. Niespokojne losy Fedry mogłyby spokojnie posłużyć za materiał do osobnej powieści. Jej obecność, odcisnęła trwaly ślad nie tylko w egzystencji żony Dionizosa, ale również władcy Aten, jak i jego bękarta. Takich bohaterek potrzebuje współczesna literatura!
Ariadna natomiast, swą postawą, przemyśleniami, stanowi przeciwieństwo siostry. Jest przystanią, do której zmierzają szukające bezpieczeństwa okręty, źródłem kojącego ciepła, matczynej miłości, oddania i stateczności. I chociaż zdarzyło jej się popełnić kilka  śmiałych czynów, sprzeciwić ojcu-tyranowi, zdradzić ojczyznę, przyczynić do śmierci brata, jest postacią szczerą, dobrą i tragiczną.

To była przyjemnie otulająca wyobraźnię lektura. Jej pomysłodawczyni z gracją wciągnęła mnie w wir niebezpiecznych wydarzeń. Upajałam się perypetiami nastolatki, która ulokowala swe uczucia w pozbawionym moralności herosie- Tezeuszu. Z zapartym tchem śledziłam jej losy na wyspie Naksos, będąc świadkiem zaślubin Ariadny z Dionizosem. Ze ściśniętym sercem  odebrałam wiadomość o końcu siostrzanej relacji.

Mam nadzieję, że ucieszy Was informacja, iż spod pióra autorki narodziły się teksty o Atlancie i Elektrze. Ich sylwetki również zasługują na oddzielne opowieści, utrwalone na zachłannie chłonącym atrament papierze.

Od wczoraj, patrząc w niebo, szukam  pewnej konstelacji, będącej wspomnieniem o bohaterce powieści Jennifer Saint.

Ariadna

Jennifer Saint

Przekład: Kaja Burakiewicz

Warszawa 2023

Wydawnictwo Muza

Półka: książka pochodzi z mojej prywatnej kolekcji

Przed chwilą dotarłam do ostatniego akapitu historii Julie i Sama. Pociągam nosem, pozwalając, by łzy kreśliły szlaczki na moich policzkach. Z czułością, opuszkami prawej dłoni, głaszczę okładkę. Jest piękna. Magiczna. Tak perfekcyjnie korespondująca z treścią książki. Choć przez szkliste oczy, lekko rozmazana. Boli mnie serce. Niewidzialny węzeł zaciska się na jego powierzchni, sprawiając, że brakuje mi tchu. Jest mi przykro, do granic możliwości...

Tak irracjonalna, bazująca na ogromnym cierpieniu, wykorzystująca śmierć i niemoc, wynikającą z nieprzepracowanej  żałoby. A jednak podnosząca na duchu. Wzbudzająca zachwyt, rozczulająca, dająca nadzieję i jednocześnie wyciszająca emocje.

Z tej strony Sam Dustina Thao przedstawia brutalnie przerwaną relację amerykańskich nastolatków. Tragiczny wypadek, który rozdzielił tytułowego bohatera z jego sympatią Julie, zapoczątkował ogromne zmiany w życiu rodziny i znajomych chłopaka. Pewnego dnia zrozpaczona Julie wybiera na komórce numer swojej zmarłej drugiej połówki, licząc, iż usłyszy znajomy głos, nagrany na sekretarce. Ku jej zdziwieniu, Sam odbiera połączenie z zaświatów. Odtąd oboje mogą do siebie dzwonić. Na przekór logice, śmierci i zasadom, którymi rządzi się Wszechświat.

Dustin Thao oczarował mnie stylem pisemnej wypowiedzi. Od samego początku byłam zaangażowana, podatna na zręczne zabiegi autora. Nawet nie wiem kiedy poznałam zakończenie tej historii, jak dotarłam do ostatniej strony, wciąż trawiąc literacką ucztę.

Nie można być gotowym na nagłe, definitywne odejście bliskiej osoby. Kres egzystencji, przerwanej bez ostrzeżenia, niesie z sobą psychiczne obciążenie, będące dla niektórych nie do udźwignięcia. Sposobność pożegnania się ze zmarłym, jak miało to miejsce w przypadku bohaterów wspomnianej książki, przynosi ukojenie tym, którzy zostali, pozwala zamknąć pewien rozdział i jest niestety wytworem literackiej fikcji, owocem płodnej wyobraźni pisarza.

Wzruszyła mnie ta historia. Autentycznie. Naturalnie. Spontanicznie. Zachwyciła wysublimowaną literacko dojrzałością Dustina Thao. Ujęła postawą Julie i Sama. Pozostawiła po sobie smutek i ogromną pustkę.

Z tej strony Sam

(You've reached Sam)

Dustin Thao

Przekład: Magdalena Moltzan-Małkowska

Warszawa 2023

Prószyński i S-ka

Półka: książka pochodzi z mojej prywatnej kolekcji

Bez względu na to, czy była owocem gwałtu, przemocowego związku, chwili zapomnienia czy "małżeńskiej powinności" niechciana ciąża w głównej mierze stawała się  problemem kobiety. Porzucona przez kochanka, wykorzystana przez pracodawcę, zmuszona do posłuszeństwa i oddania przez  ślubnego, panna, mężatka, zamożna czy uboga pozostawała z rosnącym brzuchem, obawiając się o swoją przyszłość.
W czasach podwójnej moralności za cichym przyzwoleniem władzy, nieumiejętnie walczącej z opisanym procederem, funkcjonowały Fabryki Aniołków. Tam w ręce właścicielek przybytków matki oddawały nowo narodzone dzieci, wierząc, iż postępują lepiej od typowych morderczyń. Gdyby tylko znały prawdę...
W miejscu wolnym od podejrzeń i grożących sankcji powstaje Sekretne Schronisko. Tam, pod okiem doktora i wiejskiej babki, brzemienne kobiety w cywilizowanych warunkach wydają na świat zbędne dzieci.  Bękarty, niepożadani dziedzice majątków,  trafiają do rodzin, które przyjmują maleństwa jak członków rodziny. Jednak pewnego dnia dochodzi do trudnego porodu, który przewroci do góry nogami życie bohaterów powieści Agnieszki Olszanowskiej.

Pióro autorki idealnie nakreśliło tło historyczne powieści. Szczegółowe rozeznanie w ówczesnych wydarzeniach, kulturze, obyczajach, mentalności mieszkańców Królestwa Polskiego, jak również językowe smaczki, czynią Sekretne schronisko literackim wehikułem czasu.
Kontrast pomiędzy postaciami uwydatnia przepaść, dzielacą bogaczy od niższych warstw społecznych. Jednakże Olszanowska nie skupiła się wyłącznie na ubóstwie materialnym, ukazując zubożenie serca, intelektu i przede wszystkim niedostatek zasad moralnych.
Pola, nieskażona zgnilizną miejsca w którym się wychowała oraz otaczających ją ludzi, jest przykładem żartu opatrzności. Dobra, nieco naiwna i wdzięczna za wsparcie ze strony chlebodawców, ciężką pracą udowadnia swoją wartość.  Dzięki lukom w jej wykształceniu i obyciu, które na stronach powieści zostają sukcesywnie wypełnione, autorka przemyca istotne informacje, uzupełniające wiedzę czytelnika, potęgujące klimat tej historii.
Zadanie łącznika pomiędzy przeszłością a aktualnym czasem akcji powieści, przypadło hrabinie Malwinie Skrzypowskiej.  I chociaż pani z wyższych sfer nie jest wolna od wyrzutów sumienia, grzechów namiętności, wzbudza sympatię odbiorcy książki.
Prócz obu pozytywnie odbieranych postaci w Sekretnym schronisku aż roi się od podłych, nikczemnych, czarnych charakterów. Autorka zadbała o sporą dawkę przykładów haniebnych, karygodnych występków gwałcicieli, fabrykantek aniołków, zepsutych mężczyzn i lekkomyślnych kobiet.

Książka, choć poruszająca kontrowersyjne i wbrew pozorom wciąż aktualne tematy (dostęp do edukacji, dyskryminacja ze względu na płeć, nieplanowane macierzyństwo, brak możliwości decydowania o własnym ciele, napaść na tle seksualnym) dostarcza czytelnikowi przyjemności, wynikającej z obcowania z lekkim piórem pisarki. Styl wypowiedzi Olszanowskiej koresponduje z treścią lektury. Autorka skupiła się na meritum historii,  płynnie przechodząc pomiędzy poszczególnymi kwestiami. Gdy trzeba było, poświęcała więcej uwagi danemu zagadnieniu, nie przekraczając granicy cierpliwości czytelnika.

Sekretne schronisko to zaledwie 1/4 tego, co przygotowała dla nas Agnieszka Olszanowska. Czekam na kolejne historie akuszerek, położnych i polskich babek wiejskich.

Sekretne schronisko

Agnieszka Olszanowska

Warszawa 2023

Prószyński i S-ka

Półka: książka pochodzi z mojej prywatnej kolekcji

Proszę Państwa, to jest debiut, zasługujący na owacje na stojąco! Cóż za kunsztowna konstrukcja, misternie utkany gobelin, którego elementy tak zgrabnie się przeplatają, wiążąc losy bohaterów z przeszłości z tymi, którzy towarzyszą czytelnikowi do ostatniej strony.

POMIĘDZY Pawła Radziszewskiego przytulilo się do mojego serca niczym zapadająca w pamięci melodia. Brzmi jak piosenka o niespełnionej miłości, zdeptanym dziewiczym wianku, chwilowym triumfie, bólu narodzin, cygańskiej wróżbie. Jej autor zręcznie łączy symbole, irracjonalne zdarzenia, magiczne przedmioty, sylwetki oryginalnych postaci, wymykających się utartym schematom.

Radziszewski czaruje piórem, tudzież klawiaturą, oddając głos naturze. Tak oto doświadczamy opowieści snutych przez korzenie, ogień, wodę, kamienie oraz mgłę, będących świadkami morderstw, samobójstw, cudów i tragedii. Żaden z elementów utworu nie jest oczywisty, jednoznaczny, przewidywalny. Bagienny krajobraz skrywa ciepło ogniska, zapach spoconych, złączonych w jedność ciał, dźwięki, wydobywające się z akordeonu oraz ferie barw cygańskich wozów. Stara wieś pamięta rządy hrabiego, który nie miał szczęścia w miłości, sylwetkę malarza, artysty o dłoniach złodzieja. Pomiędzy przeszłością, a bezimienną chwilą krąży tajemniczy obraz. Nie dotyka go czas, nie niszczy woda, a piękna panna, którą przedstawia, z uwagą słucha próśb, których spełnienie wiąże się z różnymi konsekwencjami.

Jakież to piękne w swej wyszukanej prostocie.

Pomiędzy

Paweł Radziszewski

Kraków 2021

Wydawnictwo SQN

Półka: książka pochodzi z mojej prywatnej kolekcji