Ta historia nigdy nie powinna się wydarzyć. Jest cierniem niweczący piękno popularnego kwiatu. Wiąże się z nią cierpienie, którego nie można zmierzyć ani zważyć, ból, przenikający do szpiku kości, smutek, odbierający płucom prawo do nabrania następnego oddechu, rozpacz, przesłaniającą pozytywne aspekty.

W tej opowieści jeden z bohaterów przyznaje się do popełnionych błędów, zmieniając formułę spowiedzi w baśń, której akcja dopasowuje się do aktualnych wydarzeń. Pojawiające się w niej fantastyczne postaci, stanowią metaforę osób, ingerujących w życie Baśniarza.

Ktoś bawi się w sędziego, usuwa niewygodnych świadków, dociekliwych urzędników, dewianta, który zapoczątkował łańcuch rozpaczy.

Pojawiająca się na horyzoncie miłość, spróbuje oswoić niebezpiecznego outsidera. Czy w jej ramionach odzyska spokój i zasłuży na rozgrzeszenie?

Dramat Antonii Michaelis rozgrywa się w kilku aktach, naprzemiennie przybierając kształt opowieści, śledzącego wydarzenia narratora, oraz wspomnianej baśni. Ten drugi twór staje się narzędziem w ustach Abla Tannateka. Poprzez zawoalowaną treść, próbuje on dotrzeć do małoletniej siostry, w sposób obrazowy, fantastyczny uzmysławia jej realne zagrożenia, tłumaczy zastaną rzeczywistość, oswaja z lękami. Jednocześnie odkrywa swe wrażliwe, opiekuńcze oblicze, schowane pod maską handlarza narkotyków, chłopaka z marginesu społecznego.

Przysłuchująca się wspomnianej historii Anna, dołącza do grona wyimaginowanych bohaterów, mających swe zmaterializowane odpowiedniki. Rówieśnik pociąga ją i intryguje, rozbudza nieodkryte dotąd pragnienia, a także chęć niesienia pomocy jemu i jego siostrze. W swych działaniach maturzystka jest niezłomna, głęboko wierzy w słuszność podejmowanych decyzji. Z czasem uświadamia sobie z jak wielkim niebezpieczeństwem ma do czynienia i ile może stracić, jednakże niczym taran pokonuje kolejne przeszkody. Doświadcza upokorzenia, cielesnej przemocy, rozwiązuje zagadkę morderstwa, dotyka dna piekła, w którym wylądował Abel.

Powieść niemieckiej pisarki nie stroni od brutalnych scen, od prawdy, odsłaniającej podeptaną, zbrukaną niewinność. Intymne zbliżenie dwojga nastolatków przemienia się w gwałt, w odwet za odebrane dzieciństwo, w karę, zamiast pedofilowi wymierzoną komuś, kto miał czyste, dobre intencje.

Antonia Michaelis sięga po konstrukcję utworu w utworze, wzajemnie przenikających się treści, w których jedna jest kwintesencją poetyckości, druga zaś często wysługuje się eufemizmami, chcąc za wszelką cenę zmniejszyć szok, jakiego doznaje czytelnik, zagłębiając się w kolejne akapity.

Baśniarz wzbudza niepokój już od pierwszego zdania. Zwiastuje wiszącą w powietrzu tragedię i zdecydowanie nie obiecuje happy endu. Ukazuje potęgę nastoletniego uczucia, które swą siłę czerpie z serca, wierzącego w słuszność podejmowanych decyzji, z bezinteresownej troski, a także z naiwności. Miłość Anny nie była w stanie uratować Abla przed popełnianiem kolejnych błędów, działała jak doraźny kompres, jak opatrunek na wciąż jątrzącą się ranę. Można negować jej poświęcenie, oddanie oraz fakt, że potrafiła wybaczyć zbrodnie przeciwko jej duszy i ciału, ale bez niej ta historia wyglądałaby zupełnie inaczej i być może nie doczekała się tak tragicznego finiszu.

Pomimo literackich niedociągnięć oraz błędów polskiej korekty, tekst opisywanej lektury na długo zapada w pamięci. Dowodzi kruchości ludzkiego istnienia, pozbawia złudzeń i wpędza w depresyjny nastrój. Mimo to jest książką godną polecenia tym, którzy nie boją się poruszać niewygodnych tematów i mają w sobie wystarczająco sporo energii, by podnieść się po zderzeniu z ciężką prozą.

Baśniarz  (Der Märchenerzähler)

Antonia Michaelis

Przekład: Renata Ożóg

Rzeszów 2012

Wydawnictwo Dreams

Półka: książka pochodzi z mojej prywatnej kolekcji

li_lia

W październiku 2010r. zostałam mamą. Od tamtej pory godzę domowe i macierzyńskie obowiązki ze swoją pasją- pisaniem. Klawiatura jest moją najlepszą przyjaciółką. Piszę, ponieważ czuję potrzebę okiełznania myśli za pomocą liter.

• E-mail
|
• Więcej postów (1459)