Dopóki nie zostałam mamą, moje wyobrażenie o byciu rodzicem było zaskakująco ubogie i w wielu przypadkach mylne.  Nie chcę, by wychowywanie mojego dziecka ograniczało się do podawania posiłków,  regularnych spacerów, dbania o higienę malucha, a co najgorsze do przesiadywania całymi dniami przed telewizorem.

Nadia jest prawdziwym wulkanem energii, wszędzie jej pełno. Spuszczona na moment z oka przesadza, albo podlewa kwiaty, ozdabia ściany swoimi hieroglifami, robi reorganizację zawartości szafy, lub inne szalone rzeczy.  Niezwykle trudno jest się jej wyciszyć  i skupić uwagę na jednej czynności. Dlatego nie ma mowy o czytaniu z nią bajek. Książki, z których teraz korzystamy mają skondensowaną treść, ale za to wyróżniają się ilustracjami i rozkładanymi obrazkami.

Jest jednak coś, co sprawia, że Młoda przestaje łobuzować i z przyjemnością zasiada do swojego małego stoliczka. Jakiś czas temu odkryłam Teczkę 2-latka, która okazała się strzałem w dziesiątkę.

Pan Mąż- Mówię ci, nie rób sama, zamówię w cukierni. Wyjdzie ci karykatura i będzie wstyd jak cholera.

Ja- Przynajmniej będę miała satysfakcję, że sama zrobiłam. Nadziu, jaki kształt ma mieć tort? Chcesz konika czy świnkę?

Nadzia- Chry, chry.

Ja - I wszystko jasne...

Urodzinowe przyjęcie Nadii dobiegło końca. Goście opuścili mój dom, a solenizantka  przygotowuje wodę w czajniku od Cioci Kasi.

Świniak jaki jest każdy widzi. Grunt, że zjadliwy i Młodej przypadł do gustu :)

Nawet dobry kosmetyk może otrzymać niskie noty, jeśli jego opakowanie utrudnia aplikację. Tak było w przypadku Delikatnego płynu do demakijażu Evoluderm

Mieszkaniowy ekshibicjonizm, wpuszczanie kamer do zagraconego domu.

Czyli o nieperfekcyjnych paniach domu ;)

fot.: TVN/Agencja TVN

Mój listowy znowu jest poza zasięgiem. Zastępuje go Długi. I okazało się, że jest niezwykle sympatycznym panem, który ma świetną pamięć. Zwłaszcza do namolnych bab, które otaczają biedaka wianuszkiem, pytając czy ma coś dla nich :)

Leciałyśmy z Nadzią jak na skrzydłach. Okazało się, że smartfon wrócił z naprawy (jeszcze jeden taki numer i będzie mi przysługiwał nowy), a w Biedronce coś, co uwielbiam przestało pełnić funkcję okazyjnego towaru i weszło na stałe do asortymentu.

Myśląc o pysznej przekąsce, prawie przejechałam swojego psa (wiecie, że husky potrafią przeskoczyć ponad dwumetrowe ogrodzenie?), który czaił się przy furtce, gotowy do ucieczki. Zakochał się. Dopadły go jesienne amory.

Kiedy już udało mi się opuścić teren posesji wpadłam na listowego, który wymachiwał do mnie wypchaną kopertą. Aż przyklasnęłam z radości.

Dlaczego? Ponieważ w środku skrywała nagrody, które ktoś z Was niedługo otrzyma w ramach konkursu :)

Złota kulka, której towarzyszyło rozmyte światło, powoli żegnała się z niebem.  Niechętnie opuszczając pozorne sklepienie Ziemi, udawała gałkę brzoskwiniowych lodów, które za wszelką cenę próbowały uniknąć kontaktu z ludzkim podniebieniem. Zmęczona tańcem fal, powierzchnia oceanu, rozpostarła niewidoczne ramiona, zachęcającym gestem przywołując do siebie centralne ciało Układu Słonecznego.

W momencie dotknięcia przez gwiazdę tafli granatowej wody, małemu delfinkowi wydawało się, że słyszy dziwny szum. Przywrócił w pamięci obraz mamy, która mokrymi palcami gasiła płomienie świec. ,,O tak, mamusia w piątkowe wieczory lubiła rozpraszać mrok łazienki światełkami z parafiny, których knoty podpalała kolorowymi zapałkami”- pomyślał smutno delfinek.

 I gdy już zdążył zatęsknić za własnym łóżkiem, przytulnym pokojem, półkami pełnymi samochodzików, zamknął oczy, pozwalając natrętnym łzom spacerować po swoich policzkach. W pobliżu nie było nikogo, kto mógłby pocieszyć delfinka, obiecać, że w końcu znajdzie swoją rodzinę, a każdy dzień przepełniony będzie wspaniałymi przygodami, których już nigdy więcej nie będzie musiał przeżywać w samotności.

Kiedy pojawił się sen, niosący ukojenie, małemu delfinkowi w miejscu płetw wyrosły nóżki. Opływowy kształt zaczął przypominać ciało chłopca, długi, płaski pysk przekształcił się w niewielką głowę, ozdobioną czarnymi lokami. Czar stracił swoją moc.

Zdążyłam wyjść z Młodą do przychodni (bilans dwulatka), a kurierzy ustawili się w szeregu przed moim domem. Całe szczęście, że po drodze spotkałam listowego, a paczki odebrał Pan Mąż.

Wreszcie doszła część do stacjonarnego komputera. Wciąż mam nadzieję, że informatyk odzyska dane. Nie mogę sobie wybaczyć tego, że nie pozrywałam na przenośny dysk tylu ważnych rzeczy. Boję się pomyśleć, że przepadło bezpowrotnie całe archiwum zdjęć z ostatnich 7 lat, wszystkie wykłady, które zapisywałam, praca mgr i licencjacka. Mój niezawodny komputer w końcu odmówił posłuszeństwa. Nigdy, przenigdy nie popełnijcie takiego błędu.

Ponadto otrzymałam przesyłkę od firmy kosmetycznej z luksusową zawartością.

Jest jeszcze coś ciekawego- wielkie pudło dla Nadii. Spóźniony prezent urodzinowy :) I coś dla Pana Męża- jego najnowsza fanaberia- narciarskie spodnie do warsztatu...

Zapomniałabym- ,,idzie" paczka z biżuterią, którą przeznaczę dla Was na nagrody w konkursie. Właśnie dostałam maila, że została wczoraj nadana :)

Jaka szkoda, że nie istnieją tabletki, których łykanie odejmowałoby centymetry w talii i w cudowny sposób pozwalało pochłaniać ulubione potrawy i desery bez wyrzutów sumienia i dodatkowych kilogramów.

Póki co moim największym zainteresowaniem wśród suplementów diety są preparaty, których zadaniem jest oszukanie głodu. Czy rzeczywiście warto po nie sięgać?

Po Kissboxie, Glossy Box i Shiny Box możecie zaopatrzyć się w kolejne pudełko, w którym znajduje się przynajmniej 5 produktów.

Co znalazło się na dnie Box of Beauty i czym wyróżnia się na tle konkurencji?

Dwa lata temu, świat po raz pierwszy usłyszał kwilenie mojej małej kopii.

Odtąd 16 października jest dla mnie dniem nie tylko niezwykłym, wyjątkowym, co magicznym.

Pamiętam ganiające mnie po korytarzu położne, które nie mogły się nadziwić, skąd pierworódka ma tyle siły, by kursować między swoją salą, a pokoikiem z inkubatorem, w którym grzała się czarna kruszynka.

Nie wierzyłam, że jeszcze przed chwilą ta leżąca w za dużych ciuszkach pannica siłowała się z moim kręgosłupem, próbując wybić dziurę w moich plecach.

W pamięci zapadło mi kilka zabawnych sytuacji, które sprawiły, że narodziny długo wyczekiwanego maluszka nie były traumatycznym przeżyciem.